من پذيرفتم شكست خويش را
پند هاي عقل دور انديش را
من پذيرفتم كه عشق افسانه است
اين دل درد آشنا ديوانه است
ميروم شايد فراموشت كنم
با جدايي ها هم آغوشت كنم
ميروم تا عاقبت پروانه اي پيدا شود
همنشين اين دل شوريده ي شيدا شود
ميروم از رفتن من شاد باش
از عذاب ديدنم آزاد باش
گرچه تو تنها تر از من ميروي
آرزو دارم تو هم عاشق شوي
آرزو دار بفهمي درد را
تلخي برخورد هاي سرد را..........
نظرات شما عزیزان:
برچسب‌ها:
.: Weblog Themes By Pichak :.
<-PollName->
آمار
وبلاگ:
